Ιούδας.

Πρόσωπο τραγικό. Στιγματισμένο διαχρονικά στην ανθρώπινη ιστορία. Ταυτισμένο με την αχαριστία, την προδοσία, την απώλεια.
Μια πορεία ζωής που την σφράγισε η κόλαση της αυτοχειρίας, ακριβώς τις ίδιες ώρες που ο Χριστός χάριζε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τον Παράδεισο δια της θυσίας του Σταυρού Του.
Δεν γνωρίζουμε πολλά αυτόν τον μαθητή. Ελάχιστες οι πληροφορίες που καταγράφουν οι ιεροί Ευαγγελιστές. Καταγόταν από την Καριώθ της Ιουδαίας για αυτό και Ισκαριώτης. Καταγόταν δηλαδή από το Νότιο Βασίλειο, την Ιουδαία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές που ήταν από το Βόρειο Βασίλειο, Γαλιλαίοι.
Ανταποκρίθηκε και εκείνος στην κλήση του Κυρίου και συγκαταλέχθηκε στο στενό κύκλο των δώδεκα μαθητών Του.
Όμως όσες πληροφορίες και αν παραθέσουμε για αυτό το πρόσωπο, τα ερωτήματα που το εσωτερικό όλων μας είναι δύο. Πως και γιατί; Πως έφθασε έως την προδοσία και γιατί φάνηκε τόσο σκληρός και αμετανόητος; Τι συνετέλεσε και από μαθητής έγινε προδότης; Από δούλος, δόλιος; Από Απόστολος, υιός απωλείας ; Στο πέρασμα των χρόνων πολλοί προσπάθησαν να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, να ερμηνεύσουν ποικιλότροπα την πράξη του.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ωστόσο ρίχνει αρκετό φως στη σκοτεινή ψυχή του προδότη, με έναν του λόγο: Είχε πάθος ο Ιούδας! Πάθος το οποίο άφηνε επιμελώς ενεργό. Πάθος το οποίο δεν προσπάθησε να νικήσει. Πάθος για το οποίο δεν έπεσε στα πόδια του Κυρίου, για να πάρει δύναμη να το ξεπεράσει. Έβλεπε τις θεραπείες των τυφλών, των παραλύτων, των λεπρών. Έβλεπε τις αναστάσεις των νεκρών και παρόλα αυτά δεν ζητούσε από τον Κύριο να απαλλάξει και αυτόν από την τύφλωση της φιλαργυρίας, τη λέπρα της φιλοχρηματίας και τη νέκρωση της πλουτο μανίας.
Ψυχρός στα κηρύγματα του Διδασκάλου του περί πλούτου. Αδιάφορος στα κελεύσματα του Δημιουργού Του.
Αλλά δεν μένει μόνο παθητικά αδιάφορος. Κάποια στιγμή, προφασιζόμενος τον ελεήμονα, τον φιλεύσπλαχνο και τον φιλόπτωχο, ξεσπά υποκριτικά και ελεγκτικά εναντίον του Ιησού. Προσβάλλει και μέμφεται τον Κύριον αυτός, που δεν ξέρει τι θα πει αγάπη, μια και τα πάντα τα μετρά, τα εκτιμά, και τα αποτιμά σε αργύρια.
Ο Ιούδας! Δεν είναι μονάχα ο Ιούδας των Ευαγγελίων. Δεν είναι μονάχα ο προδότης μαθητής. Δεν είναι μονάχα ο αλλοπρόσαλλος καταδότης των τριάκοντα αργυρίων. Είναι δυστυχώς η μορφή και ο χαρακτήρας που υπάρχει φόβος να εκδηλώσουμε άλλος λίγο άλλος πολύ στη ζωή μας.
Ίσως και για αυτό να τον αποστρεφόμαστε μετά μανίας. Γιατί μας εμφανίζει πτυχές του εαυτού μας που μας τρομάζουν, που δεν θέλουμε καν να τις ξέρουμε.
Γιατί εκλεγμένος, διαλεγμένος ήταν και εκείνος. Εκλεγμένοι σε κάποιο βαθμό και ελεημένοι είμαστε και εμείς. Μαθητής εκείνος. Μαθητές και εμείς. Όχι βέβαια στο στενό κύκλο των δώδεκα μαθητών του Κυρίου, αλλά ωστόσο βαπτισμένοι χριστιανοί, μέλη της αγίας Εκκλησίας του Χριστού. Έχουμε αρκετές ομοιότητες με τον Ιούδα. Αλλά μήπως του μοιάζουμε και στο άλλο του χαρακτηριστικό; Ποιός από εμάς δεν έχει πάθη; Ποιός δεν αισθάνεται ότι υπάρχει κάτι που, παρά τον αγώνα και την προσπάθειά του, κάποτε τον νικά και τον υποδουλώνει;
Μπορεί να μην είναι η φιλοχρηματία, όπως στον Ιούδα. Μπορεί να είναι η λαιμαργία, η φιληδονία, η κενοδοξία, η αλαζονεία, ο θυμός.
Πάθη! Πάθη που δεν τα πολεμάμε. Που τα αμνηστεύουμε στον εαυτό μας. Που τα δικαιολογούμε. Που τα σκεπάζουμε και τα κρύβουμε. Πάθη για τα οποία ίσως να μην καταφύγαμε στη χάρη του Κυρίου ενώπιον του Πνευματικού μας για να απαλλαγούμε από αυτά. Πάθη τα οποία προσπαθήσαμε ενδεχόμενα να καμουφλάρουμε κάνοντας επίθεση επικριτική σε άλλους ανθρώπους για παρόμοιες συμπεριφορές.
Πάθη που συνιστούν άμεσο κίνδυνο να οδηγηθούμε ακόμη και σε προδοσία του Χριστού.
Για αυτό, καθώς για άλλη μια φορά φέτος παρακολουθούμε την καθοδική πορεία του Ισκαριώτη από την θέση του μαθητή σε αυτήν του προδότη ,καθώς θα τον δούμε να βαδίζει από την χαρά στην απώλεια, πρέπει να αφυπνιστούμε και να συγκλονιστούμε.
Να παρακαλέσουμε θερμά τον Κύριο να μας απαλλάξει από το όποιο πάθος μας.
Να το εκθέσουμε με ταπείνωση και μετάνοια ενώπιόν Του δια του Μυστηρίου της ιεράς Εξομολογήσεως.
Να ακούσουμε τις όποιες αφυπνιστικές παρατηρήσεις και τυχόν επιτίμια και τις γεμάτες αγάπη παραινέσεις Του δια του Πνευματικού μας.
Γιατί θα είναι πραγματικά τραγικό, ενώ επικρίνουμε την συμπεριφορά του Ιούδα, να μιμούμαστε την ολέθρια πορεία του στην αιώνια απώλεια και την καταστροφή.