Πρέπει να είμαστε εκλεκτοί σε αυτά που προσφέρουμε στον Θεό. Πάρτε για παράδειγμα το κερί που προσφέρουμε στον Θεό. Πρέπει να είναι γνησιότατο! Δεν πρέπει να είναι από λίπος, από μαργαρίνη και βρωμιές, διότι αυτές είναι θυσίες Καϊν, δεν είναι θυσίες Άβελ. Τί μου παίρνεις άσπρες λαμπάδες και άσπρα κεριά και τα ανάβεις; Είναι κεριά αυτά; Τί δίνεις νονά στο βαφτηστήρι σου άσπρη και πράσινη λαμπάδα να έχει στην Ανάσταση;
Το κερί πρέπει να είναι καθαρό εκ μελισσίου. Η Εκκλησία για λόγους οικονομικούς ή αγνοίας των επιτρόπων ή των ιερέων, αγοράζουν ακάθαρτο λευκό κερί, που είναι όλο λίπος.
Θα αγοράσεις καθαρό κερί και όταν πηγαίνεις στην Εκκλησία, θα το παίρνεις και θα το ανάβεις. Θα δώσεις τις δραχμές σου, για να συντηρηθεί και να κρατηθεί η Εκκλησία, αλλά κερί δεν θα πάρεις από το παγκάρι.
Οι πράσινες και οι κόκκινες λαμπάδες καίνε στις ”εκκλησίες” του σατανά στο Παρίσι και στο Λονδίνο για να λατρεύεται ο σατανάς.
Επίσης στα καντήλια βάζουμε το καλύτερο λάδι και όχι να κρατάμε το καλύτερο για τη σαλάτα και το φαγητό μας.
Δεν σε υποχρέωσε κανείς να προσφέρεις στο Θεό, αλλά από την στιγμή που αποφάσισες να πας κάτι στον Χριστό και στην Παναγία, θα κοιτάξεις να είναι το καλύτερο! Ας είναι μικρό, αλλά να είναι το καλύτερο! Για να δείξεις ότι σέβεσαι και λογαριάζεις το πρόσωπο, που πρόκειται να προσφέρεις.
Ξέρετε πόσο κόσμος υπάρχει δυστυχισμένος, που δεν έχει συγχωρηθεί; Είναι κρεμασμένα μενταγιόν και δεν βγαίνουν επουδενί λόγο. Εάν δεν βγει το χέρι της συγγνώμης και δεν πεις το ”ευλόγησον”, δεν υπάρχει σωτηρία, διότι εάν δεν ειρηνεύσεις στον κόσμο τούτο, δεν πρόκειται να ειρηνεύσεις στον κόσμο εκείνο…
❈ Έχουμε όλοι συνείδηση ακόμα και οι πιο κακούργοι, οι πιο σκληροί, οι πιο αδιάφοροι, αλλά η συνείδηση αυτών έχει υποστεί προσχώσεις. Χρειάζεται να πεταχτούν τα μπάζα που έχουν πέσει επάνω, για να βγει και πάλι από κάτω το μωσαϊκό, να βγει το ωραίο αυτό καλλιτέχνημα του Θεού και να μπει σε χρήση.
Και όσο μένει ο άνθρωπος στην αμαρτία, τόσο λιγότερο η συνείδηση μπορεί να παρουσιαστεί. Είναι σαν να βλέπεις ένα φως μέσα βαθιά, που να μη μπορείς να το διακρίνεις, αν είναι κόκκινο ή άσπρο.
Αντίθετα ο άνθρωπος που καθαρίζει συχνά τον εαυτόν του δια της μετανοίας και της εξομολογήσεως, που προσεύχεται και Κοινωνεί, έχει λεπτύνει σε τέτοια έννοια την συνείδησή του, που ούτε ένα παραμικρό ψέμα δεν του αφήνει να πει.
Γι’ αυτό όταν από μέσα μια φωνούλα σε πει, δεν επιτρέπεται αυτό, πρόσεξε και σταμάτησε… Μη πεις: ”δεν είναι τίποτα”. Κάθισε, συζήτησέ το. Θέσε τον λογισμό αυτόν στον πνευματικό σου ή σε κάποιον προχωρημένο πνευματικά άνθρωπο ή εάν δεν υπάρχει, γονάτισε και παρακάλεσε τον Χριστό και πες:
- Είναι προς το συμφέρον μου Κύριε αυτό που πρόκειται να κάνω ή όχι;
Προσέξτε τη συνείδησή σας, μη την σκεπάζετε. Αφήστε την να μιλήσει. Θέστε τον εαυτόν σας έναντι της συνειδήσεώς σας και έναντι του Νόμου του Θεού.